sábado, 4 de febrero de 2017

Begoña -la meva mare-


4 comentarios:

  1. De ben segur que els teus pares tenen la seva propia historia, però el que veig en aquestes fotografies es felicitat i bondat.

    ResponderEliminar
  2. Yo con esa V y esa sonrisa me siento hoy ya un poco ganador, no se de qué ni sobre quien, pero eso es lo de menos.

    Gracias por el optimismo adicional y besos para Begoña.

    ResponderEliminar
  3. Hay una frase que mi madre suele repetir ante propios y extraños, no sin cierto sonrojo por mi parte cuando los extraños son muy extraños: "es que tengo una familia de guapos que no se puede aguantar". Presumida, alegre (dos de sus cantantes preferidos, a los que suele escuchar a todo volumen, son Bob Marley y Joe Cocker...), es de esas mujeres que no suelen pasar desapercibidas.
    Le daré con mucho gusto esos besos de tu parte, Xuan. Un abrazo.

    ResponderEliminar
  4. Cert, amic Ramon, la seva historia donaria per moltes i moltes hores de conversa. Lluites, alegries i tristors que no els han fet perdre aquesta bondat que veus en les seves mirades.

    Gràcies i una forta abraçada.

    ResponderEliminar